Günlerim günlerimi kovalar,
ve belkiler içinde seni unutma korkusu,
huzursuz bir çarşaf hışırtısı
ve sokakta çocuk bağırışmaları...
Sanki o anı hiç yaşamıyormuşum gibi,
bir de havada boğucu bir koku,
içine çekmek ister gibi...
Ve bir anlık da olsa bağırası geliyor insanın,
o anlar belkilerle doludur inan.
Çünkü insan ölür yavaş yavaş,
hayatın hiç acıması yokmuş gibi.
Tükenir ve belkilere tutunur,
der ki; belki de ölmeliyim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder